dinsdag 23 augustus 2011

Het alfabethuis, Jussi Adler Olsen

Titel: Het alfabethuis
Auteur: Jussi Adler Olsen
Uitgeverij: Prometheus
Gelezen in de periode: half augustus 2011

Recensie: Dit verhaal staat samen met "de bedrijfsterrorist" in een verhalenbundel van prometheus. Lekker dik boek, daar hou ik van (totaal 974 pagina's). Het verhaal speelt zich grotendeels af in de Tweede Wereldoorlog. Als je normaal gesproken niks leest over die periode en niet van geschiedenis houdt, raad ik je toch aan om het boek te lezen. Erg spannend. Twee vrienden die strijden voor het Britse leger worden gedwongen om te vluchten als ze een noodlanding moeten maken met een parachute op duits grondgebied. Ze komen terecht in een treinwagon waarin allerlei soldaten op bedden liggen. Ze gooien smaen twee zieke Duitsers uit de trein en nemen hun plaats in. Het blijkt een wagon te zijn met gewonde SS-ers die een psychische kwaal hebben. Wonder boven wonder redden ze het anderhalf jaar zonder dat er iemand argwaan krijgt. Een van hen ontsnapt en houdt zijn hele leven lang een schuldgevoel. Zou het goed zijn afgelopen met zijn vriend die hij noodgewongen moest achterlaten?

Favoriete passage:
's Nachts was Bryan niet alleen. Het gekreun van zijn bewusteloze buurman was voldoende om hem met een ruk uit het bed doen schieten.
Gewoonlijk lieten ze zijn pillen op het nachtkastje liggen, zodat hij ze zelf kon innemen. Na het invallen van de duisternis kon hij niet meer naar het toilet. De deur op de gang ging op slot. Er was geen wasbak in de kamer. Na een paar pogingen om de pillen in de urine van de nachtspiegel op te lossen, gaf hij ook die methode om zich van de pillen te ontdoen op. Daarom wachtte hij altijd tot de afdeling in diepe rust was. Pas dan liep hij naar zijn buurman, trok zijn masker opzij en duwde de pillen in zijn mond. Hij hoestte wat, wanneer Bryan het waterglas tegen zijn lippen hield, maar even later kwam altijd de slikbeweging. Ook de verplegers gaven zijn buurman medicijnen. Of het mengsel de bedoeling had om hem verder te laten slapen of wakker te maken, wist Bryan niet. Natuurlijk was hij bezorgd of de combinatie fatale gevolgen zou blijken te hebben. Maar er gebeurde niets. De ademhaling werd alleen rustiger, vloeiender.
Wanneer de simulanten het nog steeds op hem gemunt hadden, zouden ze 's nachts moeten toeslaan. Daarom moest Bryan het ritme van dag en nacht omwisselen, zodat hij beter op zichzelf zou kunnen passen.
Beoordeling:****

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat ontzettend lief dat je de moeite wilt nemen om commentaar achter te laten!
Dat stel ik zeer op prijs.
Liefs Leonibg